Felicissimus (zm. 270/271 lub 274[1]) – rzymski ekwita, urzędnik i kierownik skarbu państwowego, przywódca buntu[2][3][4] za panowania cesarza Aureliana.
Był wysokiej rangi urzędnikiem cesarskim (rationalis), sprawującym nadzór nad państwowym skarbem oraz cesarskimi mennicami w Rzymie. W 271 podczas najazdu Germanów (lub w 274) zainicjował bunt niewolników i pracowników rzymskiej mennicy[5][6]. Większość historyków datuje bunt na 270, koniec 270, przełom 270/271 lub wiosnę 271. Jedynie Eugène Cizek proponuje datę 274 w oparciu o relację Aureliusza Wiktora, który opisuje bunt mincerzy po wzmiance o tryumfie Aureliana w Rzymie i przeprowadzonej pod koniec rządów cesarza reformie monetarnej, która miała być przyczyną buntu. Rozumowanie to obala swoją argumentacją Robert Suski i opowiada się za wiosną 271, gdy w Rzymie miały miejsce rozruchy i krwawe represje[1].
Felicissimus poległ w walce, w której zginęło według relacji w Historia Augusta 7000 żołnierzy spośród wioślarzy, wojsk nadbrzeżnych i obozowych (lembarii, ripanensies, castriani) oraz Daków[7]. Do decydującej bitwy doszło w Rzymie na wzgórzu Celius, a liczba poległych w starciach uważana jest przez historyków za zawyżoną, sugeruje się więc udział w rebelii części rzymskiego plebsu lub wiąże z represjami wobec senatorów, którzy spiskowali przeciw Aurelianowi po jego klęsce w bitwie pod Placentią[8][9][10].
Przyczyną buntu mincerzy była obawa przed karą ze strony cesarza za fałszowanie monet, które prawo rzymskie karało zesłaniem na wyspy, do kopalń lub ukrzyżowaniem. Słabsza kontrola cesarska nad mennicami w czasie walk z barbarzyńcami na granicach imperium mogła skłonić do fałszowania monet brązowych i srebrnych na wielką skalę. Być może bunt spowodowało stracenie Felicissimusa po wykryciu malwersacji. Po stłumieniu buntu mennica w Rzymie do 272 pozostawała zamknięta, co poważnie obniżyło prestiż miasta[11][3][12].
© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search